معرفی عجایب هفتگانه جدید جهان + عکس
دیوار بزرگ چین ، آرامگاه تاج محل (هند) ، شهر باستانی پترا
(اردن) ، مجسمه حضرت مسیح ریودوژانیرو (برزیل) ، ویرانه های ماچو پیکچو متعلق به
تمدن اینکا (پرو) ، هرم و بقایای شهر چیچن ایتزا متعلق به تمدن مایا (مکزیک) و
کولوسئو رم (ایتالیا) به عنوان عجایب هفتگانه جدید جهان انتخاب شدند.

چیچن ایتزا
چیچن ایتزا اثری باستانی از تمدن مایا است که در کشور مکزیک
واقع شده است. این اثر جزو میراث جهانی یونسکو به شمار می‌رود. در سال 2007 میلادی،
این اثر به همراه 6 اثر دیگر در یک رای گیری جهانی به عنوان یکی از عجایب هفتگانه
جدید معرفی شدند.

محوطه (سایت) چیچن ایتزا شامل چندین ساختمان سنگی است که قبلاا به
عنوان قصر، معبد، حمام، مغازه و ... به کار می‌رفته اند. مطرح ترین قسمت های آن
عبارتند از

* El Castillo (قلعه)
o مهمترین اثر این مجموعه، El Castillo (
به معنای قلعه در اسپانیولی) است که عبارتست از هرمی پلکانی که از هر چهار طرف
دارای پله‌هایی تا بالای هرم است. این معبد، متعلق به خدای آسمان بوده است.

* معبد جنگجویان
* محوطه بازی
* سایر سازه ها
o معابد و
سازه‌های دیگری نیز در محوطه اثر تاریخی چیچن ایتزا قرار دارند.

مجسمه حضرت مسیح
برزیل




مجسمه مشهوری که در برزیل در شهر Rio de Janeiro قرار دارد و
بسیاری از مردم آن را در تلویزیون دیده اند در حقیقت مجسمه مسیح منجی است. این
مجسمه با 125 فوت ارتفاع در سال 1926 و در ارتفاع 710 متری نوک کوه Corcovado ساخته
شده است. مجسمه مذکور حالت ایستاده عیسی مسیح را در حالیکه دستان خود را کاملاً باز
کرده است نشان می دهد که این حالت نشان دهنده پذیرش همه انسانها در آغوشش است.
مجسمه عیسی مسیح نشانه برزیل است که امروزه شهرتی جهانی پیدا کرده است.
توریستهایی که از برزیل دیدن می کنند حتماً به دیدن این مجسمه نیز
می روند. دست چپ این مجسمه به سمت شمال شهر Rio de Janeiro و دست راست آن به سمت
جنوب شهر اشاره می کند. مناظر بسیار جذابی را می توان از آنجا مشاهده کرد که نفس را
در سینه تماشاچی حبس می کند. این مناظر شامل شهر Rio، خلیج، کوه Sugarloaf و ساحل
رودخانه های Copacabana و Ipanema می شود. علاقمندان به فوتبال نیز می توانند منظره
ای از استادیوم را مشاهده نمایند.

کولوسئوم
Coliseum معروفترین آمفی تئاتر دایره وار(بیضی) عظیم تاریخی
که تعداد ردیف‌های صندلی آن به تعداد پنجاه هزار ودارای 80 در ورودی است. واژه
کلوسئوم به معنی «جایگاه بزرگ» نام دیگر آن آمفی تئاتر فلاویوسی(amphitheaterum
flaviusi) است. ساخت کولوسئوم توسط Vespasian (وسپاسین)امپراطور سالهای 69 تا 70
روم پایه گذاری شد، پس از آن پسرش Titus (تیتوس)در سال 80 بعد از میلاد آنرا بنا
کرد، که نهایتا توسط Domitian (دومتین)برادر Titus که در سال 81 بر وی غلبه کرد و
بر جایگاه امپراطور روم نشست، کامل شد و به پایان رسید. کولوسئوم به عنوان اولین
آمفی تئاتر دائمی و ماندگار ساخته شده در روم، در زمین‌های باتلاقی ما بین تپه‌های
Esquiline(اسکوئیلین) و Caelian(کائلین) واقع شده بود.
در این مجموعه امپراطور روم شاهد فجیع ترین جنایات به شکل کشتار
بردگان و مسیحیان بوده‌است نبرد‌های خونین بر سر مرگ و زندگی گلادیاتور‌ها یکی از
سرگرمی‌های روزانه امپراطوران و اشرافیان روم بوده‌است قدمت تاریخی و شکوه و جلال
این عمارت از یک سو و کارامدی آن برای اجرای نمایش و امکان کنترل جمعیت، از سوی
دیگر، باعث شد این سالن یکی از بزرگترین بناهای معماری روم باستان به شمار می‌رفت.
پلان این مجموعه به شکل بیضی به قطر‌های 188 و 156 متر زیر بنای
آن حدود 6 جریب می‌باشد ارتفاع آن تقریبا به اندازه یک ساختمان15 طبقه
می‌رسد(حدود48متر) کف صحنه چوبی است و در زیر آن مجموعه‌ای از اتاقها و گذرگاهها
برای عبور حیوانات وحشی و سایر تدارکات لازم جهت راه اندازی و اجرای نمایش قرار
گرفته‌است. تعداد 80 دیوار به عنوان تکیه گاه برای طاق‌های گنبدی شکل، گذرگاهها،
پلکان و ردیف‌های صندلی، روی صحنه قرار گرفته‌است. لبه بیرونی طاق‌های متوالی باعث
اتصال طبقات مختلف و پلکان بین آنها به یکدیگر شده‌است. نمای داخلی Coliseum از
بالا سه ردیف طاق‌های گنبدی شکل رو در روی ستون‌ها و سر ستون‌ها قرار گرفته‌اند،
در ستون‌های طبقه اول سبک معماری دوریک (Doric)، در طبقه دوم سبک
ایونیک (Ionic)، و در طبقه سوم سبک قرنتی (Corinthian) که نزدیک به سبک کلاسیک
یونان بود، به کار رفته‌است.این بنا به دلیل عبور و مرور آسان جمعیت به داخل و خارج
میدان یکی از شاهکار‌های مهندسی است در بالای این سه طبقه اصلی، طبقه زیرشیروانی
شامل ستون‌های مستطیل شکل سبک قرنتی قرار دارد، فضای بین ستون‌ها با 40 عدد پنجره
کوچک مستطیل شکل پر شده‌است.
در قسمت بالا، دیوارکوب‌ها و بندگاههایی وجود دارد که تیرک‌هایی
را که سایه بان‌ها به آنها آویزان است، نگه داشته‌اند. در ساخت عمارت با دقت بسیاری
از انواع ترکیبات ساختمانی استفاده شده، برای فونداسیون از بتون و برای ستون‌ها و
طاق‌ها از سنگ آهک (تراورتن) استفاده شده، در ستون‌های به کار رفته برای دیوار دو
طبقه زیرین، از نوعی سنگ متخلخل به نام توفا (Tufa) استفاده شده‌است. برای طبقات
فوقانی و اکثر طاق‌ها از آجر بتونی استفاده شده‌است.

دیوار چین
دیوار چین که یکی از هفت اعجاز جهان شمرده می شود، در جهان به
لحاظ زمان ساخت طولانی ترین و بزرگترین مهندسی تدافعی نظامی در قدیم است .
این دیوار در نقشه جغرافیایی چین 7000 کیلومتر امتداد یافته است.
این اثر سال 1987 در "فهرست میراث جهانی " ثبت شد. تاریخ ساخت دیوار چین به قرن 9
قبل از میلاد باز می گردد.
حکومت وقت چین برای جلوگیری از حملات ملیت های شمالی ، برجهای آتش
برای خبر رسانی و یا قلعه‌های مرزی برای حصول اطلاعات دشمن را در ارتباط با دیوار و
بر روی آن ایجاد کرد .
در دوره حکمرانی سلسله‌های بهار وپاییز و کشورهای جنگجو ،میان دوک
ها جنگ بر پا شد و کشورها با استفاده از کوه‌های مرزی به ساخت دیوار پرداختند تا
سال 221 قبل از میلاد ،امپراتور چین شی خوان پس از به وحدت رساندن چین ، دیوارهای
دوک ها را به هم متصل کرد که به صورت دیوار بزرگ در مرزهای شمالی بر روی کوه‌ها در
آمد . او می خواست با این کار از حملات دشمن به مراتع شمالی جلوگیری کند.
در این زمان طول دیوار چین به 5000 کیلومتر می رسید. در سلسله خان
پس از سلسله چین طول دیوار به 10 هزار کیلومتر رسید. در تاریخ دو هزار و اندی ساله
چین، حکمرانان دوران مختلف به ساخت دیوار چین پرداختند . تا اینکه طول دیوار به 50
هزار کیلومتر رسید. این میزان معادل گردش به دور کره زمین است .
دیواری که اکنون مردم مشاهده می کنند ، دیوار متعلق به سلسله مینگ
(سال 1368 – سال 1644 ) است از غرب به دروازه " جایو گوان " در استان گان سو چین و
از شر ق به ساحل رود یالو جیان در استان لیائو نینگ در شمال شرقی چین منتهی می شود
و درمیان آن 9 استان- شهر و ناحیه خود مختار به طول 7300 کیلومتر وجود دارد و مردم
انرا دیوار طولانی می نامند.
دیوار چین به عنوان پروژه تدافعی بر روی کوه‌ها ساخته می شد از بیابان ها مراتع و لجنزارها عبور می کرد . کارگران طبق عوارض زمینی ،ساختار متفاوتی برای ایجاد دیوار در نظر گرفتند که درایت و عقل نیاکان چین را نشان می دهد. دیوار بر مسیر کوه‌های پر فراز و نشیب امتداد یافته است . در بیرون دیوار پرتگاه‌های بلند دیده می شود . در واقع کوه و دیوار به یکدیگر پیوند خورده اند . لذا دشمن به هیچوجه قادر به نفوذ به این دیوار نبود . دیوار چین معمولا با آجرهای بزرگ و سنگ مستطیل ساخته شده و در وسط ان خاک و خرده سنگ ریخته شده و ارتفاع ان 10 متر است در پهنای دیوار برای عبور چهار اسب کافی است و در یک ردیف عرض آن 4 -5 متر است تا در زمان انتقال غلات و سلاحها مشکلی ایجاد نشود .
طرف درونی دیوار، نرده سنگی و در وجود دارد که به آسانی حرکت می
کند . در فاصله معیینی سکوی دیواری ویا برج آتش برای خبررسانی ساخته شده است . سکوی
دیواری برای ذخیره سلاحها و غلات و استراحت سربازان است و در جنگ مخفیگاه بوده است
. هنگامی که دشمن دست به حمله می زد برج های آتش روشن می کردند و سراسر کشور از
حمله آگاه می شدند .
اکنون مقاومت دیوار چین به عنوان یک مانع نظامی از بین رفته است.
اما زیبایی معماری مخصوص آن دیدنی است . زیبایی دیوار چین پر ابهت ، و باعظمت است.
از دور دیواری بلند و پر پیچ و خم بر روی کوه‌ها همانند اژدهایی در حال حرکت به چشم
می خورد و صحنه‌ای شکوهمند ایجاد شده است . از نزدیک ، دروازه‌های پر ابهت ، دیوار
ها ، سکوهای دیوار ی،برج های دیده بانی، برج های آتش هماهنگ با عوارض زمینی آکنده
از دلربایی هنری است. دیوار چین دارای اهمیت تاریخی و فرهنگی و ارزش دیدنی است.
چینی ها می گویند : " کسی که به دیوار چین صعود نکرده باشد ، قهرمان نیست ".
گردشگران چینی و خارجی از پیمودن دیوار احساس افتخار می کنند .
حتی سران بسیاری کشورهای خارجی نیز فرصت دیدار از این اثر بزرگ را از دست نمی دهند
.
برخی از بخش های دیوار چین بخوبی حفظ شده است از جمله دیوار
"بادلینگ " در نزدیکی بیجنیگ دیوار " سی ما تای " ، دیوار " موتیان یو " ، دروازه
شان حای گوان در انتهای شرقی دیوار چین است که نخستین دروازه چین نامیده می شود و
دروازه "جایوگوان" در انتهای غرب در گان سو ،این بخش ها همچنین از مکان های بسیار
مشهور و دیدنی دیوار است و گردشگران زیادی در تمام سال از آنها بازدید می کنند
.
دیوار چین تجسم درایت و رنج و زحمت میلیونها چینی در دوره
باستان چین است . این اثر پس ازهزاران سال از بین نرفته و دارای دلربایی فناناپذیر
و سمبل روحیه ملیت چین است . سال 1987 میلادی دیوار چین به عنوان "سمبل ملیت چین در
فهرست میراث جهانی ثبت شد.

ماچو پیچو (به
اسپانیایی: Machu Picchu)،
ماچو پیچو (به اسپانیایی: Machu Picchu)، به معنی قله? قدیمی، از
آثار دوره? اینکاها می‌باشد که در ارتفاع 2?430 متری از سطح دریا در دامنه? کوه در
بالای دره? اوروباما در کشور پرو و در 70 کیلومتری شمال کوسکو قرار گرفته‌است. اغلب
اوقات از آن به‌عنوان «شهر گمشده? اینکاها» یاد می‌شود. ماچو پیچو احتمالأ شناخته
شده‌ترین نماد امپراتوری اینکاها می‌باشد.

این شهر در حدود سال 1450 میلادی ساخته‌شده‌ و صدها سال پیش در زمان
فتح اینکاها توسط اسپانیایی‌ها متروک شده‌است. برای قرن‌ها فراموش شده‌بود و به جز
عده‌ای از مردم محلی کسی از آن نامی به خاطر نداشته است. این اثر در سال 1911
میلادی توسط هیرام بینگهام، تاریخ‌شناس آمریکایی به جهانیان معرفی‌شد. پس از آن،
ماچو پیچو به یکی از مناطق جذب توریست تبدیل ‌شد و در سال 1981 میلادی در فهرست
آثار کشور پرو و در سال 1983 میلادی در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسید. این
اثر هم اکنون به عنوان یکی از عجایب هفتگانه جدید شناخته می‌شود.

ماچو پیچو با دیوارهای سنگی جلا داده‌شده مطابق با معماری کلاسیک
اینکاها ساخته شده‌است. اولین بنای این مجموعه این‌تی‌هوآتانا (به اسپانیایی:
Intihuatana)، معبد خورشید که اطاقی با 3 پنجره و در منطقه‌ای از ماچو پیچو که
باستانشناسان آن را منطقه? مقدس می‌نامند، می‌باشد. در سال 2003 میلادی تعداد
توریست‌های این شهر باستانی 400?000 نفر بوده‌است. در سپتامبر 2007 میلادی، پرو و
دانشگاه ییل به توافقی مبنی بر استرداد صنایع دستی برداشته‌شده از ماچو پیچو در
اوایل قرن بیستم میلادی توسط هیرام بینگهام دست یافتند
.
تاریخچه
این‌تی‌هوآتانا (به انگلیسی: ‎Intihuatanais ‏)، تصور می‌شود
یک ساعت نجومی است که توسط اینکاها طراحی و ساخته شده‌است.
ماچو پیچو در حدود سال 1450 میلادی در ارتفاعات امپراتوری
اینکاها ساخته شده‌است. این شهر در حدود 100 سال بعد در پی پیروزی امپراتوری
اسپانیا متروک شد.
این دژ در 50 مایلی کوسکو، پایتخت اینکاها قرار دارد و به
همین دلیل هرگز مانند سایر شهرهای اینکاها پیدا و ویران نشده‌است. در طول قرنها،
جنگل‌های اطراف این مجموعه رشد کرده و آن را پوشانده است و به همین دلیل از نظرها
پنهان مانده‌است و تنها عده? معدودی از وجود آن اطلاع داشته‌اند. در بیست و چهارم
ژوئیه? سال 1911 میلادی، ماچو پیچو به‌وسیله? هیرام بینگهام، تاریخ‌شناس آمریکایی
در یک سخنرانی‌ در دانشگاه ییل به دنیای غرب معرفی شد. او به‌وسیله? راهنمایی
محلیانی که گهگاه به سایت مراجعه می‌کردند به آنجا هدایت شد. بینگهام مطالعات
باستان‌شناسی را انجام داد و تحقیقاتش را درباره? آن محل کامل کرد و آن را «شهر
گمشده? اینکاها» که نام اولین کتابش نیز بود، نامید. او هرگز اعتباری برای کسانی که
او را به آن محل راهنمایی کردنند قائل نشد و آن را یک شایعه? محلی نامید.
بینگهام در حال جستجو برای یافتن شهر ویکتوس، آخرین پناهگاه و
موضع ایستادگی اینکاها در دوران تسلط اسپانیا بر پرو بود. در سال 1911 میلادی، بعد
از سال‌ها کاوش و سفر در حوالی منطقه، او توسط کو‌اِن‌چو‌آنز (به اسپانیایی:
Quechuans) که در ماچو پیچو و در زیرساخت‌های اصلی شهر زندگی می‌کرد به دژ هدایت
شد.

منبع:http://www.asriran.com/fa/pages/?cid=82475